Goa: Aankomst in Goa - India VVN

Woensdag ben ik in de ochtend om 10.00 uur vertrokken. Mijn dochter heeft me weggebracht naar Schiphol airport. Het was slecht weer, het had gesneeuwd en we moesten voorzichtig rijden.

De reis begon al goed, want Myriam de beroepskracht van vluchtelingenwerk Moerdijk had een moeilijke klus te klaren op schiphol.. Een jonge vrouw en haar 3 jarig jongetje moest het land verlaten. Ze hadden geen verblijfsvergunning gekregen. Myriam was al maanden met deze zaak bezig geweest en al  haar liefde know how en haar emoties zaten in deze zaak.

En precies op het moment dat zij het moeilijk had toen deze jonge vrouw en haar zoontje door de gate heen gingen waren wij ook op Schiphol. Zo kon zij haar verdrietige verhaal bij ons kwijt en ik kon ook door haar en mijn dochter uitgezwaaid worden. Toeval????  Ik was niet van plan naar India te gaan en had geen idee wanneer ik precies zou vertrekken. Ook voor Myriam was het niet te plannen wanneer zij deze jonge vrouw moest gaan uitzwaaien. Maar we waren beiden blij dat wij op precies hetzelfde moment daar waren.

De vliegreis naar India duurde lang, totaal 25 uur. Vliegen, wachten, vliegen, wachten tot en met Dubai ging het gladjes en was alles te overzien.

Maar dan begon de gekte van India. Het begon al met uit het vliegtuig komen. Je komt uit het vliegtuig en gaat de trap af naar het platform. Je moet wachten op de bus die je naar de ingang van het gebouw moet brengen. Chaos overal en dan komen de bussen. Je zit eindelijk allemaal in de bus en dan na 50 meter moet je eruit, je bent er. Zelfs voor de Indiase bevolking was het niet logisch, dan kun je je wel bedenken hoe gek het was.

Intussen begon de gekte,maar daar was Jaweh een jongen wie mij goed geholpen heeft. Dus nu heb ik er volgens hem een zoon bij. Deze Jaweh werkt in Dubai waar trouwens veel veel Indiase mensen werken .   Nadat 5 a 6 Indiase mannen met labels om hun nek iets van me wilde weten, moest ik toch wel even duidelijk neen roepen, gewoon om de controle te houden. De een zei dit, de ander dat , de een wilde meer authoriteit dan de ander. Sommige hadden hun hand op mijn koffer en wilde roepies hebben die ik nog niet had, zo kwam ik met een veel te hoge bloedsuikersspiegel in een bus terecht welke mij naar het locale vliegveld zou brengen. Volgens hen moest ik 2 haltes mee, maar dat bleken er meer te zijn.

Ik kwam terecht naast een knappe Indiase vrouw waarvan ik hoorde dat zij het vliegtuig om 13.00 uur naar  Goa moest hebben. Please will you help me!!!en dat deed ze. (de vrouw op de foto leek op haar, zelfde uitstraling, ze zou het kunnen zijn,  maar is niet de Annie waar ik over had)

Later vertelde zij mij dat ze een moviestar was en films in Dubai maakte, toen ons gesprek doorging ontdekte ik dat zij een medewerkster van het filmbedrijf was.  George Clouney had ontmoet    en nu mij dus (grapje). Haar naam was Annie en dat moet mij aan mijn jeugd denken, een nichtje van mij had de naam Annie. Daar zaten dus 2 vrouwen. Een Indiase gescheiden vrouw van 45 met een zoon van 20 en de naam Annie en ik een Westerse vrouw met de naam Kamala, 25 jaar geleden weggegaan uit haar huwelijk. Zij een Indiase vrouw met een westerse naam en ik als Westerse vrouw met een Indiase naam. Na alle gekte bood ik haar iets te drinken aan, maaaaaar…. Ze namen geen euros aan bij de coffeeshop, dus aan het eind van het verhaal betaalde zij ook nog de koffie.  En dan naar buiten lopen, waar Aslam mij op stond te wachten.

 

India en de gekte was begonnen.

Aslam was op zijn scooter gekomen en kon dus niet mijn bagage meenemen. Voordat er een taxi geregeld was waren we alweer een half uur verder. Deze was te duur, die wilde niet, de ander vond Aslam niet goed genoeg en dat sta je dan naar een circus te kijken en jezelf af te vragen wat doe ik hier in godsnaam.  

Ik was heel moe na 24 uur reizen, alle onbekende dingen die ik al had meegemaakt nog niet een plaatsje gegeven. Ik ben nu alweer een nacht verder. Zit nu in deze ochtend op het bed van zijn kantoortje in het restaurant waar 11 medwerkers werken dit verslag te schrijven. Begin me al weer thuis te voelen. Aslam en ik zijn zo tegengesteld van elkaar. Hij omringd door zoveel mensen, drukte en chaos en hij houdt er zo van, dit is zo zijn wereld. En ik een vrouw uit Langeweg, die alleen de stilte kent. 

Hij die zo graag zou willen dat ik voor lange tijd in India komt wonen. Als hij dat zegt dan moet ik aan jaren geleden denken, aan een voorspelling die ik zo graag op Soham Baba richt, maar eigenlijk Soham baba, Krsna en Aslam zijn zo met elkaar verbonden in tijd en situaties…… De voorspelling was, die man die moet komen heeft een groot salaris, hij gaat alle zorgen van je overnemen. Hij is getrouwd, is heel goed geweest, maar was eigenlijk nooit echt gelukkig.   

 

Gisteren aan het water bij een sprookjesachtige sfeer, was even ons 1^e weerzien in de ursviering (viering van een moslim heilige op zijn sterfbed en zittend bij zijn graf) weer daar. Weer vertelde hij dat hij zo compleet onderuit ging door het gevoel welke hij kreeg toen hij mij zag.

Gisteren Patricia gebeld……zou zo fijn zijn als zij hier zou zijn…….en Bhavandeep zou hij iets van India meekrijgen meer  dan een toeristische blik op iets.   Ayurvedische resorts houden India buiten de poort . En met yogi’s hebben ze ook niets.

Voor nu genoeg, veel lieve groeten uit Goa – India……..Kamala

Yogastudio Laksmi, Stichting voor Gezondheid, Kennisontwikkeling en Spiritualiteit
Facebook
Youtube
blog: Kamala en haar ervaringen met een yogi
yogastudiolakmi@hotmail.com