Lieve allemaal,
Zoals jullie hebben kunnen lezen, is de
8-daagse reis van Mister Mumbai niet op rolletjes verlopen.
Maar de laatste grootste kater moest nog komen.
In de 8-daagse reis was er geen moment waarin je op een "normale" manier even iets kon kopen voor de mensen in Nederland . Het programma was te druk en de hotels lagen tever van een winkelstraat vandaan. De enige momenten dat je kon winkelen en/of iets kon kopen waren de momenten dat de gidsen je naar "hun" toeristenmarktjes bracht, waar alleen toeristische rommel te koop was of je kwam in heel mooie, voor ons niet betaalbare fabriekwinkeltjes terecht waar je absoluut niet wilde zijn.
In New Delhi had ik al met de gidsen besproken, neem ons niet meer mee,
naar deze verplichte winkeltjes en/of restaurants. Dat is niet de reden waarom wij hier zijn. Je kunt zo wel een fooi van ons krijgen.
In
Varanasi hadden wij een gesprek met Andy de Indiase partner van Mister Mumbai. Met hem duidelijk besproken, geef ons een paar dagen de ruimte......We hebben de halve wereld rond gereisd om naar de Kumbh Mela te gaan, om hier in Varanasi te zijn.
Wij willen deze dagen met ons innerlijk bezig zijn en niet met toeristische bezoekjes aan markten op afgelegen plaatsen. Neen, hij begreep het, hij zou het overbrengen aan de gids.
Nu hebben jullie al gelezen, dat de gids ons niet mee wilde nemen naar de Kumbh Mela toen wij in
Allahabad aankwamen. Ook daar konden wij geen kant op. De enige vrije dag hebben wij dan ook met plezier op de trappen van ons hotel gezeten.
Maar deze laatste dag had ik een kater van hier tot Tokio. Wij moesten om 17.00 uur op het vliegveld staan voor onze terugreis naar Nederland. Alleen ik had nog steeds geen kadootjes kunnen kopen voor mijn dochter en Bhajanpreet. Bhajanpreet had de yogalessen tijdens onze reis overgenomen. Dus mijn idee was voor ieder voor hen een Salwaar pak te kopen. Tijdens onze uren en urenlange reis, heb ik duidelijk aangegeven dat ik naar een gewoon winkelstraatje gebracht wilde worden, waar gewone Indiase kleding verkocht werd en dat ik wist wat ik wilde hebben en dat het niet veel tijd in beslag zou nemen. De gids beloofde om aan mijn verzoek te voldoen.
Rond 16.00 uur kwamen wij in Varanasi aan en wat de de gids.......Hij bracht ons buiten het centrum naar een dure sari zaak. Een zaak waar ik absoluut niet moest zijn op dat moment, vast wel mooi, maar niet bruikbaar voor mij om gewone katoenen salwaar kleding te kopen. We werden gepusht om naar binnen te gaan, kregen uitleg over zijde, interessant, maar elke minuut werd afgesnoept van de tijd die er over was om mijn kadootjes te kopen voor de mensen in Nederland.
Ze kwamen met allerlei shirts aan, maar het is toch te dol, dat je moet gaan uitleggen, dat je dat niet wil, dat je weg wil gaan. En de gids zat toe te kijken hoe wij in het nauw kwamen. Voor hem ging het goed, hij zou zijn provisie krijgen, maar ik niet de spullen die ik nodig had. We gingen opgelaten en bozig de zaak uit. Verschrikkelijk gevoel, om de mensen die zo hun best deden ons iets te verkopen achter te laten. Abijeet. Don't do this. You promisse me to bring me to a normal shop. Dus we moesten de auto weer in stappen met het vertrouwen in de gids dat we in de laatste 30 minuten nog de kans hadden iets te kopen. Tot mijn woede werden wij weer naar een achteraf straatje gebracht in een hotelwinkel waar hij provisie zou krijgen maar wij geen salwaar kleding konden kopen. Er was geen tijd meer en met een kl.......gevoel werden wij afgezet bij het vliegveld. Geen tijd meer om iets te kopen voor het thuisfront.
Waar ik nu het meeste spijt van heb......dat wij de gids en de chauffeur een enveloppe met inhoud hebben gegeven met een bedrag welke hij had gekregen als hij meerdere mensen uit een groep had begeleidt. Balen echt balen. Er is ons op zoveel fronten een oor aangenaaid.
De gidsen zijn in loondienst bij bepaalde bedrijven, ze waren zeker niet onaardig, we hadden goede chauffeurs, de hotels waren op een paar kleine dingen goed. Maar het hele gebeuren werd toch aangestuurd door het bedrijf waar wij de reis hadden gekocht. Het was te commercieel ingericht en het belang van Mister Mumbai stond bovenaan het lijstje en niet de klanten die bij hem een reis hadden gekocht.
Na uren en uren op de trap gezeten te hebben moesten wij ons voorbereiden op de uitnodiging van mister Vijjay en zijn lieve vrouw Asha. Met de gids afgesproken dat hij zou proberen ons door de menigte heen naar een bloemenzaak te brengen. Het is gelukt maar dat ging natuurlijk niet echt makkelijk. 
Wat waren wij welkom en wat een grootse ontvangst bij de hele familie. Grootmoeder, broers, schoonzussen, nichtjes. Noem maar op en daarna een heerlijke maaltijd. Dank Dank Dank
